In het boek Schaarste van Sendhil Mullainathan wordt je meegenomen in wat de effecten van schaarste (tijd /geld) zijn op het menselijke gedrag. In alle gevallen neemt het gevoel van schaarste bezit van onze geest en dat heeft verstrekkende gevolgen voor ons denken en handelen. Het boek gaat vooral in op de psychologische effecten van het individu. Dat de beleving van langdurige schaarste veelal een tunnelvisie oplevert. Niet meer in staat zijn om belangrijke – (langere termijn) doelstellingen en overwegingen goed te doorzien en zelfs te verwaarlozen, te onderschatten of te verdringen, ongeacht de consequenties. Tunnelvisie ontstaat doordat de ervaring van schaarste leidt tot een directe afname van de zogenoemde bandbreedte, ofwel, het vermogen om aandacht op te brengen, om goede beslissingen te nemen, om vast te houden aan onze plannen en om verleidingen te weerstaan. Het project Mobility Mentoring beschrijft de lege prefontale cortex bij langdurige schaarste bij individuen. Maar wat als een afdeling of organisatie al jaren gebukt gaat onder schaarste beleving van werk of geld. Dat laatste kom ik met enige regelmaat tegen. Organisaties waar de focus op budgetten al langere tijd als meest dominante gedachtegoed aanwezig is, het bepaalt voor langere tijd de koers van de organisatie. Gaat dan het eerder genoemde gedrag ook parten spelen? Jazeker, echter wordt hierover nooit zoveel geschreven. En ook geloof ik dat bij inzicht en juiste acties de prefontale cortex op organisatie-niveau kan groeien bij goed management en leiderschap. Dan wordt schaarste niet meer leidend maar een belangrijke leerbron. .
Doe meer in minder tijd 